Prolog

29 lipca 1600 Zamość, Polska

Delikatne promienie zachodzącego słońca wpadały do pomieszczenia przez znajdujące się w oknach witraże, tworząc na szarych ścianach i drewnianej podłodze rozmaite wzory, które zawsze wprowadzały Barbarę w zachwyt. Leżące gdzieniegdzie skóry leśnych zwierząt również nabierały niespotykanych barw. Na ścianie,  na którą nie padało światło, wisiał portret kobiety, do którego powoli podeszła. Zawsze była dumna ze swojej urody. Znała swoją wartość i nigdy nie pozwoliła, aby ktoś ją zhańbił.

Spoglądała w swoje namalowane, błękitne oczy, a na jej twarzy pojawiał się uśmiech. Położyła dłonie na brzuchu i spojrzała w wiszące kilka metrów dalej lustro. Z każdym dniem stawała się coraz potężniejsza i ciężko było się jej poruszać.

Kobieta z westchnieniem zbliżyła się do łóżka i powoli usiadła na czerwonej, jedwabnej pościeli, w której gdzieniegdzie przeświecała złota nitka, po raz pierwszy od kilkunastu minut zwracając uwagę na dwie służące krzątające się po komnacie, szykujące dla niej strój na wieczerzę. Biała suknia okrywała ciało Barbary, delikatnie maskując jej krągłe kształty i oczarowując ją swym pięknym srebrnym zdobieniem. Rozmaite kwiaty zostały wyszyte przez najwspanialsze w swojej dziedzinie szwaczki, a materiał przywieziony był z dalekiej Azji. Niekiedy mówiono, że nawet królowa nie miała tak wspaniałych warunków, jakie posiadała żona Jana Zamoyskiego.

Barbara rozplotła swoje długie czarne włosy i pozwoliła im opaść na jej blade plecy. Jedna ze służących ujęła je w swoją drobną dłoń, a drugą, chwyciwszy grzebyk, zaczęła je rozczesywać. Po kolei każde z pasm przechodziło między jego zębami, idealnie się przy tym układając. Służąca, skończywszy poprzednią czynność, rozdzieliła włosy na trzy pukle i zaczęła plątać z nich gruby warkocz, który na koniec miała upiąć w ciasny kok. Obejrzawszy swoje dzieło, drobna blondynka zbliżyła się do wazonu stojącego na rzeźbionej renesansowej komodzie znajdującej się tuż pod lustrem i wyciągnęła, z widniejącego tam bukiety, szkarłatną różę, po czym dopięła ją do fryzury szlachcianki, miło się przy tym do niej uśmiechając.

Zostawszy samotnie w pokoju, Barbara podeszłą do komody, na której, tuż obok bukietu, stała świeca, którą kobieta ostrożnie zapaliła. Słońce zdążyło już całkowicie zniknąć za horyzontem, a w pokoju panował lekki półmrok, zakłócany jedynie przez słaby płomyk.

Nagle kobietę przeszedł lodowaty dreszcz. W komnacie zrobiło się zimno, a oddech Barbary zamieniał się w małe obłoczki. W pewnym momencie płomień na komodzie zgasł. Niespokojna szlachcianka zbliżyła się do ściany i oparła się o lodowaty mur nagimi plecami. Do jej uszu dotarł trzask zamykanych drzwi, jednak poza tym nie usłyszała nic. Niespodziewanie świeca ponownie zapłonęła, a przed Barbarą ukazała się twarz mężczyzny, przyglądającego się jej z uśmiechem bez  żadnego wyrazu.

- Wać pani wybaczy moje najście – rzekł nonszalancko, sięgając po pobladłą ze strachu dłoń kobiety i złożył na niej pocałunek – ale ma pani coś mojego. – Mężczyzna dyskretnie spojrzał na brzuch kobiety, a w jego oczach pojawiły się, nie wróżące niczego dobrego, iskierki.

Barbara bez słowa patrzyła w jego, jakże piękną, twarz, która teraz obudziła w jej głowie pewne wspomnienie. Doskonale pamiętała te kruczoczarne włosy, oczy, które wyglądały jak dwa węgielki i te dłonie, które teraz ponownie dotykały jej delikatną skórę. Już wtedy jakiś cichy głos w jej głowie zabraniał jej jakichkolwiek kontaktów z tym człowiekiem, jednakże ona nie potrafiła mu się oprzeć. Pragnęła spotkać go jeszcze choćby raz, teraz jej serce przepełniał strach, który ogarniał całe jej ciało.

- Proszę stąd wyjść, bo zawołam straże – odrzekła, starając się opanować drżenie zarówno swojego głosu, jak i dłoni.

Mężczyzna zaśmiał się perliście.

- Nie mogą mi nic zrobić! – wykrzyknął, głosem całkiem innym niż poprzednio, przepełnionym grozą i gniewem, po czym cisnął pięściami w mur tuż obok głowy kobiety, powodując, że parę odłamków kamienia poraniło jej skórę. Barbara zaczęła drżeć na całym ciele, nie potrafiąc opanować emocji. – Nosisz w sobie moje dziecko i wiedz, że po nie wrócę. 

____________

Nie wiem co o tym sądzić. Prolog nie wyszedł mi taki jak chciałam. Miało być lepiej. 

Mogą zdarzyć się błędy. Pisałam to późno w nocy i mimo tego, że kilka razy to sprawdzałam, mogło się coś tam wkraść.