Rozdział 2

Jakub Prus musiał przejść spory kawałek drogi, aby dostać się do domu swojego przyjaciela. Dzieliły ich około dwa kilometry, ale co to jest w porównaniu ze spędzeniem dnia z najlepszym kumplem? Poznali się już cztery lata temu, w liceum, a kiedy dowiedzieli się, że mieszkają w tej samej miejscowości, byli nie lada szczęśliwi.

Była ciepła, letnia niedziela, która zapowiadała się nader interesująco. Wszyscy mieli jakieś plany, a u największej części społeczeństwa było to udanie się na tutejszy festyn, który może i nie egzystowało to zbytnią ekscytacją, ale zawsze było to coś, co wytrącało człowieka z rutyny. Zapowiadało się więc darmowe piwo i popcorn, wata cukrowa i zjeżdżalnie, które może i były atrakcjami dla małych dzieci, ale Jakub był pewien, że siostra jego kumpla, Mercedes, na pewno się na takowej zabawce pojawi. Chłopak miał już przygotowany aparat fotograficzny, aby uwiecznić to wiekopomne wydarzenie i później razem z Maćkiem móc się nabijać z Rudej.

Chociaż potrafili się domyśleć, że na dziewczynie nie zrobi to najmniejszego wrażenia. Była niepoprawną optymistką, która śmiała się prawie przez cały czas – oczywiście, jeżeli wstała o odpowiedniej porze. Inaczej można było liczyć na morderstwo.

Chłopak prawie już dotarł do siedziby Łużańskich, a słońce grzało jego czarną czuprynę, sprawiając, że można by smażyć na niej jajecznicę. Żałował, że nie wziął jakiejś czapki. Słońce nigdy mu nie służyło i powinien już o tym pamiętać, jednak coś sprawiło, że tego dnia był niezwykle rozkojarzony. Na szczęście nie zapomniał o swoich okularach, których jeszcze nigdy nie zdarzyło mu się zostawić w domu. Zawsze o nich pamiętał. Miał też na sobie długie, ciemne dżinsy, co wcale nie było zbytnio komfortowe. Spodziewał się jednak, że dzień będzie chłodny, gdyż, kiedy wyruszał pół godziny wcześniej, niebo było niemal całkowicie zachmurzone i nie wyglądało na to, że się przejaśni. Jednak kiedy był już w połowie drogi, słońce ponownie wyjrzało zza obłoków i nie miało zamiaru się już chować, jakby chciało zrobić na złość chłopakowi.

Zdecydowanie wolał deszczową pogodę niż takie upały. Niechby tylko spróbował powiedzieć komuś o tym fakcie, zostałby uznany za nienormalnego i pozbawionego rozumu. Dla Polaków słoneczna pogoda była jakby darem niebios, ale jak przychodziło co do czego, to przy trzydziestostopniowym upale klęli na wszystko, że jest im za gorąco. Taka była ludzka natura od wielu setek lat.

Jakub minął już ostatni zakręt, zauważając wjazd do Łużańskich. Brama jak zwykle była szeroko otwarta i zapomniana przez panią domu. Chłopaka niekiedy dziwiło, że rodzina w ogóle nie martwi się tym, że ktoś mógłby włamać się im do domu. Ci ludzie jednak cały czas go zaskakiwali, więc zdążył się już to ich dziwactw przyzwyczaić.

Pani Joanna, czyli matka rodzeństwa, była kobietą aż nader zapracowaną. W domu pojawiała się jedynie weekendami, a czasem nawet wtedy spędzała tam tylko parę godzin. Mercedes też zawsze wybywała wraz z przyjaciółką, zostawiając wszystko na głowie biednego Macieja, który pod wpływem Kuby też gdzieś wychodził. Tak więc dom pozostawał pusty i cichy, jakby opuszczony. Nie słychać było wtedy nawet psa, który zawsze był zabierany przez właścicielkę. Wszystko ponownie zaczynało budzić się do życia koło godziny dziesiątej, nieraz później. Wtedy to wszyscy wracali z różnych stron świata i zaczynali stawiać całość na nogi.

Jakub wspiął się po kilku schodkach prowadzących do domostwa Łużańskich i nacisnął dzwonek. Wokół niego rozniosła się melodyjka, wszystkim przywodząca na myśl „Jingle Bells”. Było to może i ciekawe urozmaicenie, ale w grudniu, a nie w połowie czerwca, kiedy świeciło słońce i wszyscy się nim rozkoszowali, pomału szykowali się do wakacji i nie martwili się śniegiem, który miał pojawić się dopiero za kilka miesięcy.

Dzwonienie do drzwi było dla niego tylko i wyłącznie formalnością. Robił to jedynie z grzeczności, gdyż już dawno temu pani Łużańska pozwoliła mu do nich przychodzić, kiedy tylko będzie miał ochotę.

Chłopak wszedł do domu, skąd uderzył go zapach spalonej jajecznicy. Kierowany zapachem skierował się bezpośrednio do kuchni.

W pomieszczeniu przebywał jedynie młody Łużański, pałaszujący już swoje śniadanie. Pani domu już zapewne nie było, gdyż nie krzątała się nigdzie w zastraszającym tempie.

Od grafitowych, kuchennych mebli odbijały się promienie słońca, tworząc na białych ścianach interesujące plamy. Przez kilka szklanek przechodziło światło ozdabiając pomieszczenie mozaikami kolorowych znaczków i nadawało pomieszczeniu magiczny wygląd.

Jedno z czterech krzeseł przy niewielkim kuchennym stoliku było zajęte przez chłopaka, który machnął ręką do Jakuba i wskazał mu dłonią miejsce naprzeciwko. Czekał już tam na niego mały talerzyk i kubek z jego imieniem, wypełniony gorącą herbatą. Prus bez ociągania spoczął na swoim siedzeniu. Jeden z drugim przez chwilę uśmiechali się do siebie bez słowa, zapewne myśląc o tym samym.

- Masz aparat? – Maciek przeczesał szybkim ruchem swoje ciemne włosy, które sterczały mu jeszcze na wszystkie strony. W jego zielonych oczach, które posiadał każdy domownik, pojawił się podejrzany błysk.

- A jak myślisz? – Jakub pozbył się z nosa swoich okularów i uśmiechnął się szeroko do przyjaciela.

Chłopak nie miał pojęcia, dlaczego Maciej próbował zrobić na złość swojej siostrze. Pewne było, że Mercedes trochę na nich pokrzyczy, a po paru minutach przestanie i zacznie się śmiać z sytuacji, aby po chwili o tym fakcie zapomnieć. Próby jej brata był wręcz niedorzeczne.

- Dlaczego to robisz? – zapytał, mieszając swoją herbatę.

- Co takiego?

- Dlaczego próbujesz zrobić jej na złość, skoro wiesz, że to nie ma większego sensu?

Maciek spojrzał na przyjaciela udając głęboką zadumę. Dłonią potarł swoją twarz, na której znać było kilkudniowy zarost. Chłopak spojrzał na Jakuba, by po chwili uśmiechnąć się do niego szeroko.

- To moja młodsza siostrzyczka. Moim obowiązkiem jest wkurzanie jej. – Po pomieszczeniu rozniósł się donośny śmiech towarzyszów. – A w dodatku uwielbiam patrzeć, jak się denerwuje.

***

Mercedes ponownie tego dnia otworzyła oczy i przeciągnęła się na łóżku. Uśmiechnęła się delikatnie rozprostowując zdrętwiałe kończyny i strzelając stawami. Zegarek na jej stoliku wskazywał już godzinę dwunastą, a więc była to optymalna pora na rozpoczęcie dnia. Dziewczyna bez zbędnego marudzenia wstała z łóżka i udała się do łazienki.

Z dołu dobiegał do niej odgłos rozmów dochodzący z kuchni. Odróżniała tam głos swojego brata i oczywiście Kuby. Jak można się było spodziewać chłopak pojawił się w domu Łużańskich koło godziny dziewiątej lub nawet wcześniej. Teraz pewnie pałaszował jej śniadanie, dyskutując z Maćkiem. Matki już zapewne nie było, ale z pewnością aż nader uprzejmie powitała gościa i rozpoczęła z nim poważną dyskusję. Zapewne chciałaby mieć takiego syna. Ot taki grzeczny chłopiec, inteligentny i zaradny. W dodatku zawsze pomógł jej, gdy była takowa potrzeba, więc był dla niej młodzieńcem idealnym.

Ciekawe co matka powiedziałaby, jakby zobaczyła go poza domem.

Mercedes stanęła przed lustrem w łazience i wyszczerzyła zęby do swojego odbicia. Jej dolną szczękę zdobiła pokaźnych rozmiarów szpara między jedynkami, która nie chciała się skorygować w żaden możliwy sposób. Aparaty ortodontyczne zamiast zmniejszać szczelinę, jakby ją zwiększały. Młoda Łużańska zdążyła się już do takowego stanu rzeczy przyzwyczaić i zaczęła go ignorować.

Jej rude włosy były skołtunione i dziewczynę czekała długa  i żmudna przeprawa, by je ułożyć. Z natury jej fryzura układała się w subtelne fale, które tego dnia postanowiła zastąpić prostymi pasmami.

Swoją bladą skórę pokryła delikatną warstwą pokładu, a rzęsy podkreśliła czarną maskarą. Był to jej codzienny makijaż, którego nigdy nie zmieniała. Niekiedy stosowała coś, co miało podkreślić zieleń jej oczu, którą szczerze uwielbiała. Nie był to odcień, który często widywała u innych ludzi – jakby brudny, wymieszany z brązem. Jej były naprawdę zielone. Jak trawa. Jak wiosenne liście.

Mercedes, nadal ubrana w koszulkę brata, zeszła do kuchni, skąd uderzył ją zapach przypalonej jajecznicy.

Tak jak się spodziewała, przy stole siedział Maciek z Kubą, a matki nigdzie nie było. Z pewnością, tak jak zapowiadała, wyjechała w odwiedziny do swojej przyjaciółki i wrócić miała dopiero wieczorem. Dziewczyna nie zauważyła na stole żadnego śniadania, które miało być przeznaczone dla niej i skrzywiła się nieznacznie.

- Zżarliście mi wszystko? – przywitała ich cichym syknięciem, które niewątpliwie posłyszeli. Na ich twarzach wykwitły kretyńskie uśmiechy.

- Może… - Maciek melodyjnie przeciągnął sylaby, wystawiając siostrze język.

Mercedes odwróciła się od nich kierując się w stronę lodówki. Koszulka, którą miała na sobie, przez jej drobną budowę, sięgała jej do połowy uda. Dziewczyna włączyła małe radyjko i w rytm muzyki przejechała pozostałą drogę do chłodziarki, ślizgając się po białej posadzce w skarpetkach, których zapewne zapomniała zdjąć po spacerze z Bestią.

Tak jak się spodziewała, w lodówce czekała na nią porcja jajecznicy zostawiona przez matkę przed wyjazdem. Była już zimna, ale Mercedes nie miała najmniejszej ochoty czekać, aż się podgrzeje. Jej brzuch zaczynał wydawać niekontrolowane odgłosy, a to nie był dobry znak.

Dziewczyna oparła się o blat i zaczęła widelcem grzebać w swoim śniadaniu.

- Wybierasz się na dzisiejszą imprezę? – Jakub znacząco spojrzał na Maćka.

- Zapewne.

- A co sądzisz o zjeżdżalni? – Jej brat po raz kolejny pokazał wszystkim zebranym komplet swoich zębów w szczerym uśmiechu. Mercedes spojrzała na niego spode łba.

- Idiota – syknęła odstawiając swój prędko opróżniony talerzyk do zlewu.

Po kuchni nie pierwszy raz tego dnia rozniósł się donośny śmiech.

- Zaraz, zaraz. Czy to moja nowa koszulka? – Maciek podniósł się z krzesła, wskazując na ubranie dziewczyny. Mercedes zaczęła cofać się w kierunku drzwi.

- Może… - odparła naśladując ton brata.

- Mercedes, zabiję cię!

Po domu rozniósł się przerażający pisk, a Maciek ruszył w kierunku wyjścia.

Dziewczyny już tam nie było.

***

Dwie godziny później Mercedes spacerowała uliczkami Wysokich, zaopatrzona w dużą paczkę chipsów i pepsi. Z takim prowiantem miała udać się po swoją przyjaciółkę – Konstancję. Ze stadionu dobiegały już do niej dźwięki muzyki. Chwilowo były to wiejskie babcie, wyjące do ludowych piosenek, których nikt nie mógł słuchać. Zawsze był to jeden punkt zaplanowanych atrakcji, bez których takowy dzień byłby dniem straconym.

Dla innych babć oczywiście.

Dziewczyna mijała kolejne sklepiki, przeglądając się w kolejnych szybach. Wszystkie były zamknięte, z wyjątkiem małego spożywczaka, w którym kłębiło się kilku nastolatków. Parking całkowicie zastawiony był samochodami, od których odbijały się promienie słoneczne rażące dziewczynę w oczy. Na widok jakiegoś Mercedesa zaśmiała się cicho, kręcąc nieznacznie głową.

Mimo wszystko lubiła swoje imię, które niestety często było dla niej kłopotliwe. Nadal była obiektem żartów u co poniektórych, ale przynajmniej ze spokojem mogła powiedzieć, że jest jedyna w swoim rodzaju i mimo wspomnień o ojcu, chełpiła się z powodu swej oryginalności.

Kolejne sklepiki mijała raźnym krokiem, uśmiechając się do wszystkich. Zielony budynek, niebieski budynek, pomarańczowy budynek. Monotonia.

Z naprzeciwka szła już w jej stronę Konstancja, która w swej zwiewnej sukience wydawała się być wprost idealna. Mercedes skuliła się w sobie, po raz pierwszy tego dnia zwracając uwagę na swój ubiór. Miała na sobie zwyczajne, białe szorty i czarną koszulkę, która w niczym nie równała się z czerwoną sukienką przyjaciółki. Dziewczyna miała rozpuszczone długie i czarne włosy, które sięgały jej aż do pasa. Jej ciemna karnacja mocno kontrastowała z błękitnymi oczami, w których teraz błyszczały radosne płomyki.

Spojrzenia obu spotkały się, więc uśmiechnęły się szeroko i pomachały do siebie. W końcu też zrównały się ze sobą i stanęły naprzeciwko.

- Witaj. – Mercedes zakręciła dłonią kółko przed twarzą koleżanki.

- No cześć. Co słychać?

- Maciek i Kuba coś kombinują, matka jak zwykle gdzieś pojechała i zdechła mi kura. – Ruda na jednym wdechu wyrzuciła z siebie wszystkie słowa i przybrała zasępioną minę na wspomnieniu o kurze.

- Przecież ty nie masz kur – upomniała ją przyjaciółka. Mercedes zaśmiała się na cały głos.

- A kto na to patrzy?

Grupa chłopców bacznie się im przyglądała, zwracając uwagę na każdy detal ich figur. Na wzmiankę o zwierzęciu jednej z nich zaśmiali się cicho, ale nie na tyle, żeby Ruda ich nie posłyszała.

Mercedes spojrzała na nich zabójczym wzrokiem.

- Mer, nie warto. – Konstancja pociągnęła przyjaciółkę za rękaw, aby zwrócić się w kierunku stadionu.

Nie było tam wielkiego tłumu. Parę starszych osób siedziało na ławkach pod sceną dyskutując na różne tematy, a dzieci biegały od jednej zabawki do drugiej. Samochodziki, dmuchany zamek, trampolina i zjeżdżalnia. Ta ostatnia sprawiła, że na twarzy Rudej zagościł szeroki uśmiech. Nie ważne było, że niedługo miała już skończyć szesnaście lat. W środku nadal była małym dzieckiem, które dla paru minut skoków i ślizgów zrobiłoby wszystko.

Dziewczyna pociągnęła więc za łokieć swoją przyjaciółkę i zaczęła iść w tamtym kierunku. Jej złość była nie do opisania, kiedy tuż przy swojej ukochanej atrakcji zobaczyła dwójkę dobrze znanych jej chłopaków. Przeklęła cicho.

- Co wy tu robicie? – syknęła patrząc swojemu bratu prosto w oczy.

- Cześć dziewczyny. – Chłopak całkowicie zignorował jej pytanie i szeroko uśmiechnął się zarówno do niej, jak i do Konstancji. – Piękny dzień, nieprawdaż?

- Zadałam ci pytanie i nie mam zamiaru go powtarzać. – Mercedes dobitnie zaakcentowała każde wypowiadane słowo, mając nadzieję, że w jej brata trafi jednak jakiś piorun.

Niestety nic tego nie zapowiadało.

- My tylko patrzymy na ładnie bawiące się dzieci i zazdrościmy im, że mogą się tak świetnie bawić, a my nie. Tak bardzo chcielibyśmy być między nimi. Ty też Mer? – Taka odpowiedź tylko bardziej zirytowała Rudą. Wiedziała doskonale, że ta dwójka próbuje nakłonić ją do znalezienia się na zjeżdżalni. Oni nie mogli mieć pokojowych zamiarów.

Konstancja zaśmiała się cicho widząc jej naburmuszoną minę.

- Durnie – powiedziała tylko i ruszyła do stoiska z napojami, ciągnąc za sobą rozbawioną przyjaciółkę.

- Cholera, mówiłem ci, żeby czekać gdzie indziej – posłyszała jeszcze za sobą syk Maćka, co tylko utwierdziło ją w przekonaniu, że coś kombinowali.

***

Czerwcowe słońce zaczynało powoli skrywać się za horyzontem. Gdzieniegdzie zielonkawe jeszcze zboże stykało się z różowymi, pomarańczowymi i złotymi plamami na tle wieczornego nieba. Rosnące na skarpie topole delikatnie obracały swoimi zielonymi gałązkami poruszane przez wietrzyk, który rozwiewał też włosy Mercedes.

Ostatnie parę godzin spędziła na bezcelowym przechadzaniu się w tę i z powrotem, i na popijaniu różnych napoi oraz bieganiu do Konstancji, aby skorzystać z toalety, gdyż to do niej było bliżej.

Kolejni ludzie opuszczali małymi kroczkami stadion, na którym pozostała już tylko młodsza część Wysokich. Na prowizorycznej scenie rozstawiono instrumenty i światła dyskotekowe, które przez najbliższe kilka godzin miały zabawiać pozostałych mieszkańców.

Wszelkie atrakcje, włącznie ze zjeżdżalnią, zostały już złożone, a Mercedes tęsknie spoglądała na odjeżdżającą ciężarówkę ze zdjęciami zabawek dla dzieci na przyczepie. Przez swojego własnego brata ominęło ją to wszystko, co sobie zaplanowała. Pluła sobie w brodę, że postanowiła przejąć się ich obecnością. Teraz przez kolejne kilka dni będzie żałować, że to zrobiła.

Konstancja stała obok swojej przyjaciółki, podtrzymując rękami swoje długie, ciemne włosy, z którymi natura robiła co chciała. Mercedes natomiast pozwoliła swoim rudym kosmykom poruszać się tak, jak tylko zapragnęły. Mogła spodziewać się, że wieczorem nie będzie w stanie ich rozczesać, ale ona wielbiła uczucie wiatru we włosach i ten delikatny szum, który był tak cichy, że potrzebowała niemałego skupienia, by go wyłapać.

Dziewczyna przyglądała się swojej przyjaciółce uśmiechając się delikatnie na myśl o jej bezradności. Zawsze była trochę wredna, więc męcząca się Konstancja naprawdę ją rozbawiała.

Mercedes miała jednak serce.

- Pokaż to.

Ruda stanęła za nią i zapląta z jej grubych włosów długiego warkocza. Dziewczyna nadal wyglądała subtelnie i uroczo. No i oczywiście pięknie.

Tego właśnie jej zazdrościła.

Urody.

Konstancja zawsze była dla niej śliczną dziewczyną, za którą oglądali się chłopcy. Nie była jednak typową panienką chodzącą w spódnicach i szpilkach. Wolała spodnie i trampki, chociaż bardziej eleganckim strojem również by nie pogardziła. Dziewczyna ta niewątpliwe potrafiła namieszać w głowie niejednego, może nawet nie chłopaka a mężczyzny i mimo tego, że była świadoma tego faktu, nie wykorzystywała swojej urody dla takowych celów. Zawsze mówiła przyjaciółce, że czeka na tego jedynego, jednak Mercedes była prawie pewna, że owy jedyny już istnieje.

Ruda natomiast była patykowatą dziewczynką, która zdecydowanie nie wyglądała na swoje szesnaście lat. Miała niewiele ponad sto sześćdziesiąt centymetrów wzrostu, czego nie mogła wybaczyć matce, po której właśnie odziedziczyła tę wadę. Nie posiadała też zachęcających kobiecych kształtów, a do tego miała ciężki charakter, co dodatkowo odganiało od niej potencjalnego jedynego.

Mercedes nieraz nasłuchała się o różnorakich podbojach miłosnych jej rówieśniczek, które to obnosiły się z tym na prawo i lewo. Dla atrakcyjnego chłopaka były gotowe zrobić dosłownie wszystko, czym również chwaliły się wśród reszty społeczeństwa.

Tak więc, jeżeli jesteś przystojny – nie przyjeżdżaj do Wysokich.

Ruda natomiast nigdy nie przejawiała zbytniego zainteresowania osobami płci przeciwnej. Potrafiła stwierdzić, czy ktoś jest ładny, słodki, uroczy czy też nie, ale do nikogo nie zapałała ogromnym uczuciem, o którym tak głośno było w filmach, literaturze i wszędzie, gdzie się tylko dało.

Festyny w Wysokich były rzadkością, na którą zawsze zjeżdżali się obcy ludzie. Tak więc parę dziewczyn z rocznika przyjaciółek biegało za jakimś chłopakiem, robiąc wszystko, by ten je zauważył.

Mercedes prychnęła sarkastycznie.

- Czy ty to widzisz? – zwróciła się do przyjaciółki wskazując głową w kierunku stołu, przy którym siedziała owa grupka.

- Mer, no błagam cię, tylko mi nie mów, że jesteś zazdrosna.

Konstancja wystawiła jej język i ruszyła w kierunku sceny. Po chwili dostała kuksańca w bok.

- Ja nie jestem zazdrosna. Po prostu okropnie mnie wkurwia, jak je widzę – odrzekła.

- To nie patrz. Przecież to żaden problem. Ja tak potrafię. – Na potwierdzenie swoich słów, Konstancja odwróciła głowę w przeciwnym kierunku.

Mercedes burknęła coś niezrozumiałego.

Zanim się obejrzały, wokół nich nastała ciemność, przerywana reflektorami i przydrożnymi latarniami. Z głośników wydobyła się donośna muzyka, a co poniektórzy zaczęli tańczyć. Wszędzie czuć było piwo i papierosy, które drażniły nos Rudej.

Coś w umyśle dziewczyny podpowiadało jej, że tej nocy wydarzy się coś niedobrego. Czuła to w kościach, a włoski na jej karku zjeżyły się.

Dziewczyna delikatnie podrygiwała w rytm muzyki, zaczynając rozglądać się dookoła. Widziała Konstancję i sylwetki swojego brata oraz Jakuba. Nic nie zdawało się być podejrzanym, a nawet wręcz przeciwnie – wszystko wydawało się być aż nader spokojne.

Pisk.

Dało się go słyszeć na całym placu, ale nikt nie postanowił zwrócić na niego uwagi. Mógł on przecież pochodzić od jakiejś nastolatki, która pragnęła zwrócić na siebie oczy wszystkich zebranych lub po prostu bawiła się z przyjaciółmi.

Pisk przeszywający powietrze rozbrzmiał po raz kolejny. Krzyk tajemniczej osoby, rozdzierający gardło wstrząsnął ciałem Mercedes, w której głowie powstała myśl, że dzieje się coś złego.

Muzyka nie cichła, a wszyscy nadal doskonale się bawili.

Ruda skierowała się w kierunku docierającego do niej dźwięku. W dziwny sposób przyciągał on ją. Wabił swoim przesiąknięciem strachem i paniką. Konstancja patrzyła, jak jej przyjaciółka kieruję się za scenę.

- Mercedes? – zawołała za nią pytająco i zrobiła krok w jej kierunku.

Dziewczyna wyciągnęła tylko rękę w kierunku Konstancji, nakazując jej tym gestem, aby została tam, gdzie jest. Nie odwróciła się w jej kierunku, ale wiedziała, że przyjaciółka wykonała jej polecenie.

Miejsce, skąd uprzednio dochodził krzyk, całkowicie opustoszało, a Mercedes otaczało jedynie kilka niewielkich drzewek. Za jednym z nich zauważyła mężczyznę przyglądającego się jej z przechyloną głową i kpiącym uśmiechem na twarzy. Wydawało się, jakby ją znał i czekał tu na jej przybycie. Pomachał do nie jakby na pożegnanie i odszedł, uprzednio ukazując jej jeszcze roślinkę przed nią.

Małe drzewko pokrywały jakby pomarańczowe wstążeczki, które coraz mocniej zaplątywały się na jego gałązkach. Tworzyły wspaniałe wzory, niekiedy przybierając barwę żółci lub czerwieni. Jedna z nich zapragnęła również dotknąć sceny. Rozprostowała swoje długie wicie i sięgnęła do plastikowej foli tworzącej zadaszenie. Rozprzestrzeniała się w mgnieniu oka, wprawiając Mercedes w zachwyt. Czarowała ją swoim naturalnym pięknem, którego nikt nie próbował zakłócać. Pozwolił żyć własnym życiem i  spełnić swój plan.

Muzyka ucichła, a ze sceny dało się słyszeć podniesione głosy.

Minęła sekunda, może minuta lub godzina, kiedy rozmowy zamieniły się w paniczne krzyki. Ludzie zaczęli uciekać, nie zwracając uwagi na pozostałych. Każdy myślał tylko o sobie, o swoim życiu.

Mercedes wstrząsnęła nagle głową, wyrywając się z tego dziwnego transu, który ją ogarnął. Wszechobecny niepokój otulił również ją. Rozejrzała się uważnie dokoła, a w jej głowie pojawiło się jedno słowo, z niewyobrażalną siłą uderzające w jej duszę.

Ogień.

_________________

O dziwo jestem zadowolona. Może i mogłam bardziej rozwinąć ten rozdział, ale po pierwsze wyszedł mi i tak dość długi, a po drugie nic już mi się nie chciało pisać i wprost musiałam go już dzisiaj dodać.

Czasem mam wrażenie, że rozpisuję się nad kwestiami, które nikogo nie interesują. Może kiedyś uda mi się to zmienić.

Nieważne, jak głupio to zabrzmi, ale gdy zacznie się rok szkolny będę miała więcej czasu na pisanie. 

Teraz jestem w trakcie przeprowadzki, więc różnie to z tym czasem bywa. 

Mogą być błędy. Tekst niby był sprawdzany, ale zawsze może coś się zdarzyć. 
I nie wiem czemu, ale czcionka wyszła mi nie takiej wielkości, jak powinna. Wiecie, co z tym zrobić?