Rozdział 3

Mercedes wpatrywała się we wciąż rozrastający się płomień, który pożerał już drewnianą podłogę sceny i kilka instrumentów. Mimo że dziewczyna była w pełni świadoma tego co się dzieje, nie mogła wykonać żadnego ruchu. Sparaliżował ją strach, którego sama nie potrafiła się pozbyć.

Nie należała do osób, które można było nazwać tchórzami, nigdy nie bała się ciemności, głupich historyjek brata, czy horrorów. To tak naprawdę nie był prawdziwy strach. Ten, o którym czytała w książkach, który paraliżował ludzi w ziejących grozą sytuacjach. Były to w porównaniu z tym głupie błahostki, na których myśl nie powinno się dostawać gęsiej skórki. To, co teraz ją obezwładniło, sprawiało, że nie była tą Mercedes, która kłóciła się ze wszystkimi i zawsze walczyła o swoje.

Była zwyczajnie przerażona..

Słyszała tylko głośne stąpanie tysiąca nóg o podłoże, jakby stadionem przebiegało stado słoni. Raz się przybliżało, jakby miało za chwilę ją pochłonąć, innym razem oddalało się i było ledwie słyszalne.

Żadna twarz nie wyglądała na ludzką, wyciągnięte, pozbawione naturalnych rysów i utwierdzone w mrożącym krew w żyłach grymasie. Każda z nich przypominała obraz Muncha. Wydawało się, jakby przed sobą miało się stado obcych, którzy zamierzali rozpocząć na Ziemi apokalipsę.

Czuła zapach kwiatków? Powietrza po deszczu? Rześkiego i przyjemnego. Nie tak przecież pachniał dym z ogniska. Ogniska? Już go nie było. Widziała tylko wodospad, słyszała cichy szum wody i woń dzikich roślin.

A potem znów wyrósł przed nią płomień, który ogrzewał jej skórę i przerażał. Na powrót wróciła do obecnej chwili.

Cokolwiek się działo nie było normalne.

Wszystko wydawało się być sceną z horroru.

Mercedes zaczęła przepychać się łokciami, nieraz uderzając napotkane osoby. Ci nie pozostawali jej dłużni, niekiedy następując jej na stopę, innym razem kopiąc w kostkę. Dziewczyna kierowała się do miejsca, w którym zostawiła Konstancję, ale coś podpowiadało jej, że dziewczyna już stamtąd zniknęła. Nie było to jednak dobre przeczucie.

Ktoś popchnął ją, a głośny huk, kiedy metalowa barierka zderzyła się z jej głową, był ostatnim, co posłyszała.

Mercedes! Mercedes!

Wstawaj kochanie, to nie czas na drzemkę. Tak, spójrz na mnie. Jesteś bezpieczna, a przynajmniej w tym momencie. Muszę ci coś powiedzieć, a ten moment jest idealny.

Cokolwiek by się stało, z każdym, nawet najbardziej błahym problemem idź do Jakuba. On ci pomoże i ochroni.

A teraz otwórz oczy i uciekaj.

Mercedes powoli wykonała polecenie, a wokół niej rozchodziły się przytłumione dźwięki i obrazy, które zdecydowanie nic jej nie przypominały. Poczuła ból w łydce. Ktoś ją kopnął? A może sama to sobie zrobiła? Pieczenie. Na prawej dłoni. Coraz mocniejsze i bardziej intensywne. Chciała zabrać rękę, ale było jej tak przyjemnie ciepło.

Jej głowa pulsowała. Tuż za uchem czuła dziwne mrowienie i jakby słyszała cichy szum wody. Tak jakby leżała tuż obok wodospadu.

Ciepło i ten spokój płynący z dźwięków. Musiała być na wakacjach. Na jakiejś tropikalnej wyspie, na której zawsze chciała się znaleźć.

Czyli jednak żadnego ognia nigdy nie było, a to wszystko było tylko złym koszmarem, który już się skończył i miał już więcej nie powracać.

Zamknęła powoli oczy, ponownie zatapiając się w objęcia Morfeusza. Mogłaby tak spać wiecznie.

            Otwórz te oczy do jasnej cholery!

Gdzieś słyszała już ten głos. We śnie? Mówił coś o bezpieczeństwie i o Kubie. Czyli nic jej nie groziło, więc czemu miałaby się budzić? Gdyby tylko ten głos dał jej spokój.

Jej powieki opadły, a ciepło rozniosło się po całym ciele. Ogarnęła ją błoga nieświadomość.

Wstawaj!

Po raz trzeci nie mogła go zignorować. W trybie ekspresowym zerwała się do pozycji siedzącej, a przed oczami pojawiły się jej mroczki. Upadłaby, jak nic by upadła, gdyby nie silne ramiona, które postanowiły podnieść ją do pionu.

Nie do końca świadomym wzrokiem rozejrzała się po otoczeniu. Nie pamiętała niczego, co wydarzyło się w ciągu ostatnich kilku minut. Dziewczyna zamrugała kilkakrotnie, dostosowując swój wzrok do panującego mroku. Nie, to nie była ciemność. Musiała przyzwyczaić się do wszechobecnej czerwieni. Zapach palonego drewna dostał się do jej nozdrzy, powodując całkowite oprzytomnienie.

Ogień.

Ktoś cały czas ją przytrzymywał, a przy tym wlókł ze sobą po trawie posapując cicho. Przecież nie była aż tak ciężka.

Coś paliło jej prawe ramię. Bała spojrzeć się w jego kierunku. Niemal doskonale wiedziała, co tam ujrzy. Cała jej świadomość w mgnieniu oka powróciła, a wszystko ułożyło się w jedną zgrabną całość.

- Puść mnie – wydukała cicho. Nie uzyskała żadnej odpowiedzi. – Puszczaj mnie! Dam sobie świetnie radę sama!

Mercedes zaczęła wierzgać nogami i rękami, dopóki nie poczuła, że jest całkowicie wolna. Delikatnie zakręciło się jej w głowie, ale zignorowała całkowicie ten fakt, nie pokazując swoich słabości. Odwróciła się na pięcie do osoby stojącej za nią. Jako że chłopak był dość niskiego wzrostu, mogła bezpośrednio spojrzeć w jego niebieskie oczy. Jakub chłodno obserwował poczynania dziewczyny, a w jego wzroku dało się dojrzeć dziwne rozkojarzenie.

- Chodźmy – powiedział nie zważając na protesty dziewczyny. Złapał na jej rozgrzane przedramię, wywołując jeszcze większy ból.

Mercedes zaklęła głośno.

- Kuba, do jasnej cholery! Dam sobie radę sama!

Chłopak spojrzał na nią zrzędliwie, ale już nie nalegał. Mercedes nigdy nie dawała za wygraną. Ruszyli więc w stronę jego, zużytej już, Hondy, którą Prus zostawił w pobliżu kilku sklepów, żeby później móc spokojnie wyjechać.

Ruda odwróciła się w kierunku płonącej sceny. Sytuacją zajęli się już strażacy, a ludzie w mniejszym popłochu uciekali z miejsca zdarzenia.

Jakub nie odezwał się do dziewczyny przez całą drogę, a tylko niekiedy zerkał uważnie w jej kierunku. Mercedes natomiast w świetle przydrożnych latarni przyglądała się swojemu poobijanemu ciału. Była podrapana, a w wielu miejscach miały się jej pojawić siniaki. Najbardziej przerażała ją jednak jej zaczerwieniona ręka, która piekła ją potwornie. Gdyby tylko mogła zanurzyć ją wtedy w zimnej wodzie. Dałaby wszystko za chwilę ulgi. Była pewna, że na drugi dzień jej dłoń będzie jednym wielkim pęcherzem.

Tymczasem szła z zaciśniętymi mocno zębami, aby przypadkiem nie ukazać swojej słabości. Na pewno nie przed Kubą. Mimo że przecież mogła zwrócić się do niego z każdym problemem.

Mercedes powoli analizowała kolejne wydarzenia z ostatnich kilku godzin. Mężczyzna, którego widziała spoza płomieni nie wyglądał nawet w najmniejszym stopniu przyjaźnie. Patrzył na nią zajadle i z grozą buchającą z jego oczu. Chciał jej coś przekazać, ale mogły to też być zwykłe zwidy. W tamtym momencie nie myślała racjonalnie. To było coś dziwnego, czego nigdy więcej nie chciała przeżyć.

I ten głos, który słyszała w głowie. Przyśnił się jej, inaczej być nie mogło. To nie było naturalne. Nic ostatnio nie było normalne. Parę godzin wcześniej widziała w swoim pokoju jakiegoś człowieka, później kolejny facet, a na koniec omamy. Wariowała. A może to wszystko to nie przypadek?

Mercedes szybko potrząsnęła głową, chcąc wyrzucić z niej natrętne myśli. To nie pomagało. Głos, głos, głos. I te słowa. Jesteś bezpieczna, a przynajmniej w tym momencie. Cokolwiek by się stało, z każdym, nawet najbardziej błahym problemem idź do Jakuba.

Teraz właśnie ten problem miała, ale Prus nie wykazywał żadnych chęci do pomocy. Nawet, gdyby zadała mu jakiekolwiek pytanie, ten najprawdopodobniej by nie odpowiedział. Zamknął się w sobie, znalazł się jakby w innym świecie, do którego Mercedes nie miała dostępu. To on postanowił udawać jednak człowieka szalonego, którym nie miał powodów zostać, gdyż to raczej nie w jego głowie pojawiały się jakieś dziwne i tajemnicze głosy. Jeżeli ktoś tu mógł wariować, to tylko młoda Łużańska.

Szli dość szybko po wybrukowanym chodniczku w głównej części miasteczka. Kręciło się tam jeszcze parę osób, zawzięcie dyskutującym o pożarze. Większość z nich zgadzała się co do tego, że musiał być to wybryk kilku dzieciaków, którzy napili się, a przy zapalaniu papierosa podpalili też scenę. Ruda raczej nie zdziwiłaby się, gdyby okazało się to prawdą, ale ten mężczyzna, którego widziała, w żadnym stopniu nie przypominał pijanego nastolatka.

W dziwny sposób postanowiła posądzić o wszystko właśnie tego mężczyznę, który przecież mógł nawet nie istnieć. Tak jej było jednak łatwiej, więc postanowiła nie zmieniać swojego nastawienia.

Dziewczyna posłyszała bicie zegara umieszczonego na urzędzie gminy. Raz, dwa trzy… Właśnie wybiła północ. Zgasła każda latarnia w okolicy i wszystko ogarnęła ciemność.

Na niebie nie było widać żadnej gwiazdy. Rozległe czarne chmury przykryły świat, blokując dostęp jakiegokolwiek światła. Ruda ostrożnie zbliżyła się do Jakuba, prawie stykając się z nim ramionami. W tamtym momencie pierwszy raz bała się ciemności, ale nigdy przed nikim by się do tego nie przyznała, dlatego też postanowiła zachować rozsądną odległość między ich ciałami, żeby chłopak nie rozpoznał jej lęku.

 W mroku dostrzegała jedynie wątłe kontury budynków. Jej zmysły zdążyły już powrócić do dawnego stylu działania, a i tak dziewczyna czuła, że coś jest nie tak. Zakład fryzjerski, sklep ze wszystkim badziewiem, jakie było na tym świecie, sklep z ubraniami, sklep monopolowy, który został zamknięty już kilka godzin temu.

Wydawało się, jakby całe życie w Wysokich znikło. Została tylko dwójka ludzi, zmierzająca do samochodu.

Mercedes zastanawiała się, czy aby Jakub nie wyminie swojej Hondy i pójdzie dalej, ale jej podejrzenia zostały rozwiane, gdy Prus zaszedł pojazd od strony kierowcy i szybkim ruchem otworzył drzwi.  Mercedes zrobiła to samo i usiadła na miejscu pasażera.

Samochodzik był tak malutki, że prostując się w nim, niemal sięgała dachu. Miał on też delikatnie zaokrąglony kształt, a w tylnej części strop był jeszcze niżej, więc dziewczyna nigdy nie zazdrościła tym, którzy musieli siedzieć nieraz skuleni i odrętwiali.

W świetle, padającym z małej, samochodowej lampeczki, obejrzała swoją dłoń. Była brudna i zaczerwieniona. Gdyby miała lusterko, stwierdziłaby, czy posiada jeszcze jakieś obrażenia zewnętrzne, a zamiast tego przeczesała zdrową ręką swoje skołtunione włosy.

Jakub odpalił samochód i powoli wyjechał z parkingu.

- Co z Konstancją? – zapytała Łużańska cicho, jakby przez jakikolwiek dźwięk miał się rozpaść świat.

Było jej głupio, że dopiero teraz przypomniała sobie o przyjaciółce, ale, czy biorąc pod uwagę te wszystkie wydarzenia, nie miała do tego prawa?

- Maciek ją odwiózł.

W jej umyśle nagle zapanował spokój. Wbrew pozorom jej brat był odpowiedzialnym człowiekiem, a Konstancja mogła być z nim bezpieczna.

- Wszystko w porządku? – Jakub spojrzał na nią pytająco, jakby dopiero wtedy przypomniał sobie o jej istnieniu.

- Żyję – wysyczała sarkastycznie dziewczyna i zaczęła intensywnie wpatrywać się w przednią szybę, udając, że widzi tam coś ciekawego.

- To już zauważyłem.

Kąciki ust chłopaka uniosły się delikatnie do góry, a w jego oczach pojawił się na krótką chwilę radosny błysk, z prędkością światła zmiażdżony przez morderczy wzrok Mercedes. Kuba natychmiast spoważniał.

Role nagle się odwróciły i to od Rudej emanowała teraz wściekłość, przesączona pulsującym bólem głowy w okolicach skroni. 

Jakkolwiek idiotyczne jej się to zdawało, była wściekła na Prusa, że w żaden sposób wcześniej się nią nie zainteresował.

- Opowiedz mi, co dokładnie się wydarzyło. – W głosie chłopaka wyraźnie czuć było nacisk na dziewczynę. Chciał poznać każdy szczegół, jakby była to najwspanialsza na świecie historia. Ogromna ciekawość wykwitła na jego twarzy, ale też jakiś lęk, którego Mercedes nie mogła zrozumieć.

- Posłyszałam krzyk, poszłam za scenę, zobaczyłam ogień, a potem się potknęłam i straciłam przytomność. Potem urwał mi się film – wypowiedziała wszystkie słowa na jednym wydechu, chcąc jak najszybciej uwolnić się od przenikliwego wzroku chłopaka i móc udać się do domu, przed którym już stali.

Ta odpowiedź go nie usatysfakcjonowała.

- Widziałaś kogoś? – drążył.

- Zdawało mi się, że był tam jakiś facet. Około czterdziestki, trochę zarośnięty – rzekła, wyprzedzając jego kolejne pytanie. Na jego twarzy wymalowało się przerażenie, które postanowiła zignorować. – Może była to gra świateł, może zwariowałam. Koniec przesłuchania? – W tonie jej głosu dało się wyczuć wyraźną prośbę. Kuba nie mógł jej przecież zatrzymać.

Zanim chłopak zdążył w jakikolwiek sposób zareagować, dziewczyna była już na zewnątrz.

Celowo postanowiła mu nie zdradzać faktu, że w głowie słyszała jakieś głosy. Kuba i Maciek już wystarczająco nabijali się z niej, a nie chciała jeszcze tego pogłębiać. Mimo, iż do Prusa mogła się przecież zwrócić z każdym problemem. Może i tak, ale bez wątpienia nie z takim.

Z kuchennego okienka sączyło się delikatne i przygaszone przez zielone rolety światełko, które oświetlało cały wybrukowany podjazd. Mercedes wyczekiwała dźwięku odpalanego i odjeżdżającego pojazdu, ale do jej uszu nie dobiegał żaden sygnał, że Jakuba już nie ma. Nie chciała się odwracać i patrzeć w jego stronę, więc dalej szła ku drzwiom z dumnie podniesioną głową. Zza żaluzji dostrzegała ciągle kręcącą się w kółko ludzką sylwetkę. Rozpoznała w nim swojego brata, który niewątpliwie czekał właśnie na nią.

Chyba jednak nie chciała z nim rozmawiać.

W korytarzyku szybko zdjęła swoje fioletowe balerinki i, starając się ominąć kuchnie, podążyła do łazienki.

- Dziecko, jak ty wyglądasz! – zawołał Maciek stając tuż za nią. Poczuła, że dłonią otrzepał jej bród z koszulki.

- Nic mi nie jest – rzekła odwracając się w jego kierunku.

Jego oczy się rozszerzyły, a usta znieruchomiały w dziwnym grymasie.

- Boże, Mercedes. – Dłonią dotknął jej czoła, przez co poczuła na nim lekkie pieczenie. – Co z twoją głową?

- Mówiłam już. Nic mi nie jest.

 Chłopak westchnął przeciągle i ni z tego, ni z owego przytulił mocno dziewczynę,  a ona też nieznacznie wtuliła się w niego. Był to pierwszy raz, odkąd pamiętała, gdy brat okazał jej tak wiele uczucia. Wzruszyła się, a w jej oczach zabłysły łzy.

- Martwiłem się o ciebie – wyszeptał jej cichutko do ucha.

________________

Nie ma to jak opisywać jeden dzień przez trzy rozdziału.

Dodatkowo to opowiadanie jest tak nudne i beznadziejne, że aż coś mi się robi, ale tak wielką radość sprawia mi pisanie go, że sobie nie daruję.

Rozdział miał być dłuższy, ale stwierdziłam, że nikt przecież nie będzie czytał dziesięciu stron. Odnośnie tego pojawiła się też ankieta.

No i cóż, w następnym trochę o Jakubie, potem o Macieju, a później już właściwa akcja i nawiązanie do tytułu ^^