Rozdział 4

Jakub leżał na swoim łóżku i tępo wpatrywał się w sufit. Ręce rozłożył na wysokości barków, a nogi założył jedna na drugą. Na jego nosie nadal spoczywały ciemne okulary oraz dżinsy i podkoszulek z poprzedniego dnia. Postronny obserwator mógłby stwierdzić, iż chłopak śpi, jednak sen go nie nawiedził.

Wrócił do mieszkania zaledwie godzinę wcześniej, po dość nieudanej imprezie. Był w tamtym momencie zły na cały świat. Na Mercedes, bo za dużo gadała, na Maćka, bo odciągał go od obowiązków, na siebie samego, bo był idiotą.

Przecież nie taka była umowa. Miał wszystkiego dopilnować, a tymczasem dziewczyna niemal spłonęła żywcem. Jak mniemał, o wszystkim jeszcze tego samego dnia miała dowiedzieć się jej matka, a to raczej nie napawało go optymizmem. Mógł się domyśleć, że pani Łużańska będzie głośno krzyczeć. To właśnie odziedziczyła po niej jej córka. Gdy była zdenerwowana, darła się jak stare prześcieradło.

Co prawda wszystko skończyło się pomyślnie i każdy był teraz bezpieczny. A przynajmniej w tym momencie. Sielanka mogła skończyć się już za minutę, może godzinę, a w najgorszym wypadku za sekundę.

Mercedes wspominała mu, że widziała jakiegoś mężczyznę. Mogło jej się wydawać, możliwe, że była to tylko zwykła gra świateł, ale on uwierzyć w to nie mógł. On go nie widział, a więc też nie mógł potwierdzić jego obecności, a co za tym idzie nie musiał się przejmować.

Gdyby to wszystko było takie proste.

Ogień. To on zagłuszał mu zmysły, przez co wszystko mu się zlewało. Węch kłócił się ze wzrokiem, a słuch z dotykiem. Powstawała z tego jedna wielka wojna, która tworzyła z jego umysłu prawdziwe pole bitwy. Każdy chciał go przekabacić na swoją stronę, próbując mu udowodnić, że to on będzie dla niego najbardziej pomocny.

Przeklęty ogień!

Ktokolwiek to zaplanował (oczywiście zakładając, że Mercedes widziała jakiegoś mężczyznę i że nie był to jednak przypadek), doskonale wiedział, jak go obezwładnić. Udało mu się to niemal w stu procentach. Gdyby nie Maciek, który pozwolił sobie zdzielić go parę razy po głowie, zarówno Kuba, jak i Mercedes zostaliby pożarci przez płomienie, a wtedy owy obywatel byłby w siódmym niebie.

Czemu do kurwy nędzy to wszystko spadło na mnie?!

Ludzie mu powtarzali: Słuchaj swojego ojca, on dokładnie wie, co robi. Tak naprawdę w ogóle tego nie wiedział. Gdyby był świadom swoich decyzji, nie wysłałby niedoświadczonego chłopaka do Wysokich, żeby się tym wszystkim zajął. Jednak z góry zostało przesądzone, że to on ma się sprawdzić, bo nie jest już znowu taki młody, a co za tym idzie, musi być dojrzały i odpowiedzialny. Tymczasem tatuś miał się dowiedzieć, że schrzanił robotę i Mercedes siedzi teraz z poparzoną ręką, bo jemu zachciało się imprezy.

Czego mógł się spodziewać? Jakiegoś nagłego telefonu, czy też jakiegoś perfidnego proroczego snu? Na wszelki wypadek postanowił wyłączyć telefon i nie zasypiać. Tak zapobiegawczo.

Mercedes mimo wszystko wcale nie była bezbronną dziewczynką. Miała brata, który nie darowałby sobie, gdyby cokolwiek jej się stało. Jakub był świadkiem, jak Maciek z czułością obejmuje siostrę. Obserwował wszystko przez okno, niezauważony przez nikogo. Coś wtedy ścisnęło mu serce. On też miał siostrę, ale ona nawet nie wiedziała, że w jakikolwiek sposób jest z nim spokrewniona. Bolało go to, a przecież dość często się z nią widywał. Niedługo miało się to zmienić i na to z wytęsknieniem czekał.

Przez smętne rozmyślania szlag zaczynał go trafiać, a łóżko dziwnie uwierać. Musiał coś zrobić, bo mógłby się przekręcić.

Słońce zaczynało dopiero wschodzić, co doskonale widział, mimo że rolety były zasłonięte. Co za idiota zaplanował pokój od wschodu?

Chłopak zerwał się pospiesznie do pozycji siedzącej i zczołgał się z łóżka. Rozpoczął smętne przechadzanie się po swoim malutkim mieszkanku na obrzeżach miasteczka. Posiadał on jeden mały pokoik, w którym dwóch dorosłych mężczyzn nie mogłoby wyciągnąć ramion, tak, żeby sięgać dłońmi od ściany do ściany. Miał też niewielki salonik z wnęką kuchenną i łazienkę, czyli wszystko, czego potrzebował chłopak, który mieszka sam.

W łazience znalazł swój czarny, okrągły kolczyk, którego nie nosił od kilku miesięcy. Dziurka w uchu już dawno zdążyła zarosnąć i całkiem zaniknąć, ale chłopak nagle postanowił znowu go założyć, mimo że nie było to zbyt przyjemne uczucie.

Dokładnie przejrzał się w lustrze. Wyglądał jak siedem nieszczęść. Zaspany, z ledwo widzialnymi, mocno zwężonymi oczami. Był niewyspany, jednak sen nie chciał go zmorzyć. Zbawieniem zdawała się dla niego być tylko filiżanka mocnej kawy.

Będąc jednak osobą nieśmiertelną, niczym Edward ze Zmierzchu nie powinien potrzebować snu i błyszczeć w słońcu. Ewentualnie musiał posiadać magiczny pierścionek. Irytowały go te stereotypy wymyślane przez nieoświeconych ludzi, którzy chcąc być oryginalnymi, tworzą takie cuda i dziwy, całkowicie oderwane od realnego świata. Gdyby kiedykolwiek zdarzyłoby mu się zobaczyć świecącego, łagodnego wampirka, zsikałby się ze śmiechu.

Pierwszy raz w życiu kawa nie pomogła mu się rozbudzić. Był zbyt przejęty wydarzeniami z poprzedniego dnia i tym, czego musiał dokonać. Do zakończenia zadania zostały mu niecałe dwa tygodnie. Wtedy to właśnie Mercedes miała skończyć szesnaście lat, a on mógłby pójść swoją drogą. Niestety wszystko musiało się pokomplikować.

Jakub świetnie pamiętał swoje pierwsze spotkanie z młodą Łużańską. Wspomnienie wracało do niego regularnie, zawsze powodowało uśmiech na jego twarzy.

Szkoda tylko, że Mercedes tego nie pamiętała.

Stał przed niewielkim blokiem mieszkalnym, w którego kilku oknach paliły się światła. W około było jeszcze pełno takich budynków, a jedne były większe, drugie mniejsze, ale ten, do którego miał zamiar wejść, zdecydowanie się wyróżniał. Ściany miał obdrapane i zaniedbane przez mieszkańców. Farba dawno się na nich złuszczyła i poodpadała, a kiedyś fioletowy kolor był brudny i niezachęcający. Niektórym ludziom przez otwarte okna do domów dostawały się gałązki rozłożystego jesionu, a niektóre szyby były już popękane. Ktokolwiek w takim czymś mieszkał, musiał być wyjątkowo zacofanym człowiekiem, nie chcąc w jakikolwiek sposób tego ogarnąć.

Jakub podejrzewał, że i wszystkie mieszkania są w tak opłakanym stanie, jak całe otoczenie. Dostawał dreszczy na jakąkolwiek myśl o wejściu na zatęchłą, jak mu się zdawało, klatkę schodową.

Pogoda tamtego dnia była wyjątkowo kapryśna. Jak to w styczniu, wszystko pokrył śnieg, a mróz sięgał około dwudziestu stopni poniżej zera. Brakowało tylko tego, żeby zaczęło padać.

Jakby na zawołanie z nieba zaczął spadać biały puch, który przykrył cienką warstwą czarne włosy Prusa. Chłopak szybko poprawił swój szalik, który jakiś czas temu dostał od swojego kumpla. Wielkie czerwone kropki rzucały się w oczy już z daleka, ale było to zdecydowanie lepsze od kolorowych misiów, które zdobiły mu czapkę, którą akurat zostawił w samochodzie. Jeszcze tylko tego mu brakowało, żeby ludzie zaczęli się z niego śmiać.

Niechętnie wsunął się za drzwi wejściowe wstrzymując oddech, ale nic takiego się nie wydarzyło. Nie uderzył w niego smród stęchlizny ani martwego ciała i nie wyskoczył na niego kościotrup, którego też po cichu się spodziewał. W pomieszczeniu było przyjemnie ciepło, a wokół rozchodził się zapach konwalii ze świeżo umytej podłogi, która jeszcze nie zdążyła wyschnąć. Nie oceniaj książki po okładce, pomyślał i uśmiechnął się sam do siebie.

Jak na dwupiętrowy budynek, miał do pokonania sporą ilość schodków, aby dostać się na samą górę, a kiedy zatrzymał się przed mieszkaniem numer osiem, był już trochę zasapany.

Wtedy też zaczęły nachodzić go pewne obawy. Wiedział, że właścicielka mieszkania była powiadomiona o jego przybyciu i niewątpliwie na niego czekała, więc nie mógł się uważać za nieproszonego gościa. Jednak wyjaśnianie całej sprawy nie było dla niego kuszące. Ojciec co nieco wyjaśnił pani Łużańskiej, ale on nie wiedział w jak dużym stopniu jest uświadomiona.

Miał też pierwszy raz zobaczyć swoją małą siostrzyczkę, a to przerażało go jeszcze bardziej.

Była taka jak on, inna. Była to pierwsza osoba z nim spokrewniona, którą miał poznać, bo nie wątpił, że ojciec miał dużo więcej wybryków, którym był też on. Męczyło go to.

Teraz musiał się nią opiekować, dopóki nie skończy szesnastu lat. W perspektywie tego, od jak dawna żył na tym świecie, wydawało się to być niczym, ale zadanie, które spoczęło na jego barkach przytłaczało go.

Kiedyś będzie jej musiał wszystko uświadomić. Opowiedzieć wszystko o ich rasie, o tym, że ich ojciec nazywa ich dhapirami, czyli pół wampirami, pół ludźmi, znacznie potężniejszymi od swoich rodziców, a także też delikatnymi do uzyskania pewnego wieku.

Ostrożnie zapukał do drzwi, w głębi duszy oczekując, że jednak nikt w nich nie stanie. Po chwili jednak posłyszał zgrzytnięcie zamka, a jego oczom ukazała się drobnej budowy blondynka i mały chłopczyk w piżamce w kolorowe misie.

- Maciuś, idź do pokoju – rzekła najwyraźniej do swojego synka, który obrzucił Jakuba przerażonym spojrzeniem i podreptał do jednego z pokoju. – Jakub? – spytała spoglądając z powrotem na chłopaka.

Prus skinął głową.

- Wejdź.

Kobieta poprowadziła go przez wąski korytarzyk do największego pokoiku, mającego zapewne pełnić rolę salonu. Urządzono go skromnie, nie zagracając żadnymi zbędnymi rzeczami, co powodowało, że małe wnętrze wydawało się być bardzo przytulne. Pomalowane na biało ściany za bardzo przypominały urzędującą w Polsce zimę, której też miało się już dosyć.

Pani Łużańska usiadła na jednym z czterech krzeseł ustawionych wkoło okrągłego stolika, wskazując mu miejsce obok siebie, jednak chłopak nie zmienił swojej pozycji.

- Jesteś do niego taki podobny – rzekła nostalgicznie, przyglądając się każdemu detalowi jego twarzy. – Tylko oczy masz inne.

Doskonale wiedział, o czym mówi. Porównywała go do ojca. Nie napawało go to jednak żadną dumą. Tatuś  był snobem, któremu zależało tylko na przetrwaniu gatunku, do którego też wcale nie należał.

Wzrok Jakuba spoczął na białym, drewnianym łóżeczku i na osóbkę widoczną między szczebelkami. Pomału zbliżył się do niej, obserwując z góry. Nie mogła mieć więcej niż pół roku. Delikatnie uśmiechnął się, gdy mała otworzyła oczy. Były zielone, całkiem inne niż te jego, które lśniły ciemnym błękitem. Gdy tak się jej przyglądał, stwierdził, że w żaden sposób nie są do siebie podobni i nie będą, nawet, gdy dziewczyna dorośnie. Nigdy sama nie domyśli się, że są rodzeństwem.

Nawet nie zauważył, gdy pani Łużańska stanęła obok i wyciągnęła ręce, by podnieść bobasa z łóżeczka.

- Obiecaj, że ją ochronisz. Obiecaj.

- Obiecuję.

Obiecał i miał zamiar się tego trzymać.

Teraz, by dotrzymać obietnicy, musiał zabrać Mercedes daleko stąd, by uchronić od czyhającego na nią niebezpieczeństwa. Charakter rudzielca w żaden sposób nie pomagał mu w wykonywaniu zadania, ale wiedział, że jakoś skłoni ją do ucieczki.

Jakkolwiek bolesne miało być to dla nich obojga.

_______________

Dzisiaj bez zbędnego gadania.

I wiecie co? Podoba mi się.

I mam dla Was małą radę. 

Nigdy się nie przeprowadzajcie.