Rozdział 7

Mercedes siedziała w wyznaczonym dla siebie przez Kamila malutkim pokoiku na poddaszu. Chłopak wydał jej się trochę dziwny, ale jednak nie zrobił na niej negatywnego wrażenia. Kilka razy udało jej się nawet zaśmiać z jego żartów o Jakubie czy głupich min. Dowiedziała się też, że byli bliskimi przyjaciółmi od wielu lat, poznali się, gdy byli jeszcze dziećmi. Dziewczyna nie dziwiła się już, że została przywieziona właśnie tam. Oni mieli okazję spotkać się po wielu latach, ona miała okazję, by wszystko przemyśleć.

Z Prusem nie rozmawiała, odkąd chłopak wyszedł z samochodu. Nie kwapiła się do rozpoczęcia rozmowy, a on też nie wydawał się być chętnym. Z przyjemnością jednak zajął się konwersacją z Kamilem, której Mercedes przysłuchiwała się przez jakiś czas. Nic nie mówiły jej nazwiska wymieniane przez dwójkę przyjaciół, a siedzieć bezczynnie nie miała ochoty, postanawiając, że odpoczywać będzie samotnie w swoim pokoiku.

Na poddaszu znajdowały się jedynie dwa pomieszczenia. Jedno z nich należało do Kamila i z tego, co wywnioskowała z jego zagmatwanej paplaniny, wolałby, żeby do niego nie wchodziła. Nie miała nawet zamiaru. Tam, gdzie była, czuła się wyjątkowo dobrze. Ściany były pomalowane na delikatny, zielony odcień, a sufit pozostawiono biały. Wszystko to tworzyło nastrojową kompozycję, wspaniale współgrając z orzechowymi meblami. Mogłoby się zdawać, że siedzi się pośrodku lasu, brakowało jedynie śpiewu ptaków. Biała pościel była miękka i pachniała lawendowym proszkiem do prania.

Mercedes nie tego spodziewała się po tym pomieszczeniu. Gdy zobaczyła właściciela owego budynku, mogła się założyć, że cały dom też będzie równie ekstrawagancki. Spodziewała się dziwnych dekoracji, krzykliwych kolorów i ogromnego bałaganu. Zamiast tego wszystko było stonowane, zadbane i miło się na to patrzyło. Salon utrzymany był w brązach z jasną kanapą przy jednej ze ścian i szklanym stolikiem zajmującym centralną część pokoju. Wisiały tam dwa obrazy przedstawiające tam jesienne pejzaże, w pokoju Mercedes wisiał taki, przedstawiający natomiast wiosnę. Wszystko było idealnie dopasowane. Jedynie właściciel nie bardzo tam pasował.

Odkąd przyjechali do jego małego domku, dziewczyna widziała już go w trzech odsłonach. Kolory jego ubrań nigdy do siebie nie pasowały i raziły w oczy, a ich krój ciężko było jakkolwiek nazwać. Mercedes zaczęła nawet podejrzewać, że kto inny czuwa nad wystrojem jego mieszkania.

Obok niej leżał ciągle wyłączony telefon. Nie miała ochoty na rozmowy z którymkolwiek członkiem rodziny. Nieodebranych połączeń musiała mieć już całą masę, ale wtedy nic ją nie obchodziło. Była rozczarowana, zła, zawiedziona. Sama w końcu nie wiedziała, jak mogła nazywać kolejne uczucia, które się w niej pojawiały. Na pewno nie była w stanie wybaczyć im całego szeregu kłamstw, które wpajali w nią przez całe szesnaście lat. Miała też pretensje do Jakuba, który nie pokusił się, by cokolwiek jej wyjaśnić, tylko plótł coś trzy po trzy.

Największy żal miała jednak do matki. Teraz rozumiała, dlaczego ojciec ich opuścił, w końcu jego żona miała romans. Wychowała się na tym, że to była jego wina, że nie dorastała w pełnej rodzinie, a tymczasem mogła obwiniać o to jedynie swoją rodzicielkę.

Czuła się też oszukana przez swoją przyjaciółkę, która spotykała się z nią jedynie ze względu na Maćka.

Zaskoczyło ją, gdy posłyszała pukanie do drzwi. Nie spodziewała się zobaczyć nikogo w swoim pokoju, a tym bardziej tego, kogo zobaczyła na progu.

- Co tam rudzielcu? – Kamil pojawił się w kolejnej odsłonie, tym razem w długim, dzianinowym swetrze i błękitnych spodniach. – Kubuś zostawił nas samych. Może się nawzajem nie pozabijamy. – Mrugnął do niej znacząco i wyciągnął się na jej łóżku.

Mercedes nie bardzo wiedziała, co mogłaby mu powiedzieć. Zamiast tego przyglądała się jego ciągle uśmiechniętej twarzy, czekając na jakieś konkretne pytanie, na które znałaby odpowiedź.

- Gdzie poszedł? – zapytała w końcu, gdy chłopak zamknął oczy i nie zabierał się do rozpoczęcia rozmowy.

Odchylił najpierw jedną powiekę, potem drugą i założył ręce pod głową.

- W sumie to nawet nie wiem. Musiał coś ważnego załatwić.

- Na tyle ważnego, żebym nie mogła się tego dowiedzieć – burknęła dziewczyna, mając nadzieję, że Kamil jednak jej nie usłyszy.

Stało się jednak inaczej. Chłopak usiadł obok niej, opierając się o ścianę i bacznie się jej przyglądając. Zdawało się, że nie wierzył w jej niewiedzę. Ona patrzyła na niego cały czas, bez zmiany wyrazu twarzy. Ciągle zdenerwowana i przygnębiona.

- Ty naprawdę nic nie wiesz? – zapytał cicho, całkiem zmienionym tonem. – Kuba nic ci nie powiedział? – Dziewczyna pokiwała przecząco głową i utkwiła wzrok w wiosennym obrazie. – Co byś powiedziała, gdybym to ja ci wszystko wyjaśnił? – Ponownie wrócił do swojego poprzedniego stylu bycia. Pytał trochę zadziornie, chcąc przywołać na twarz Mercedes uśmiech. – Tylko nie myśl, że się z ciebie nabijam.

Chłopak poprawił się na łóżku i usiadł tak, żeby było mu jak najwygodniej. Wygodnie rozciągnięty, z poduszką pod głową, rozpoczął swoją historię:

- Jakkolwiek dziwnie to teraz zabrzmi, to, co przez niektórych uznane jest za nierealne, istnieje naprawdę. Myślisz, że dlaczego powstało tak wiele fantastycznych książek? Ludzie nie potrafiliby wymyśleć tak wielu rzeczy samodzielnie. Musieli się na czymś wzorować, rozumiesz? Wilkołaki, wampiry i duchy, one gdzieś tam istnieją, ale nie wszyscy je zauważają. Ludziom wpaja się tylko to, w co według innych powinni wierzyć, rozumiesz? Dlatego mówi im się, że wszelkie zjawiska paranormalne nie istnieją. Tak jest im łatwiej ukrywać to, czego sami byli świadkami, a nie chcą, by usłyszał o tym świat. – Mercedes patrzyła na niego skołowana, nie mając pojęcia, co chłopak do niej mówi. Westchnął. – Właśnie próbuję ci wmówić, że te wszystkie potwory istnieją, nieźle, nie? I proszę cię, nie patrz teraz na mnie, jak na idiotę, bo nim nie jestem. – Mercedes zawstydziła się i pochyliła głowę. Kamil zdawał się nie zwracać na to uwagi i kontynuował: - Z Kubą poznałem się, gdy miałem pięć lat. Może i nie uwierzysz, ale jest między nami dziesięć lat różnicy. Wychowywałem się z nim, ale to były inne czasy. Wyobraź sobie, jak wyglądało życie w siedemnastym wieku! Zamki, wojny, to były czasy. Ale teraz nie o tym. Przydałoby się, żebyś poznała historię Kuby, a co za tym idzie, twoją. O ile się nie mylę, urodził się około tysiąc sześćsetnego roku w Zamościu. Gdyby nie wydarzyło się to, co wydarzyło się później, to byłby teraz dziedzicem tego miasta. Oj ładnie tam jest, ładnie.

Chłopak rozmarzył się na chwilę, a Mercedes patrzyła na niego z otwartymi ustami. Miała ochotę go uderzyć, byleby tylko przestał wygadywać głupoty.

- Czytałaś Zmierzch? – spytał. – Jak nie, to na pewno o tym słyszałaś. No wiesz, wampiry i takie tam. No i taki maleńki psikus. Pół-wampir, pół-człowiek. Takie mieszanki są możliwe moja droga. Takich jak my jest pełno na całym świecie, ale łatwo to my nie mamy. Do szesnastego roku życia jest z nami krucho. Musimy uważać, żeby do tego czasu ktoś nas nie sprzątnął, bo potem nie jest ciekawie. Dlatego też tutaj jesteś. Ale wracając do Kuby. Jego tatuś, a co za tym idzie też twój, jest troszkę stukniętym czymś. Zamiast takich jak my wyniszczać, pilnuje, żeby nic nam się nie stało, przy okazji dorabiając nowe egzemplarze. Przykład czegoś takiego siedzi obok mnie. – Teatralnym gestem wskazał na Mercedes. – Wiesz, mamy tutaj taką jakby mini wojnę. Takim jak ja, nie mogą nic już zrobić, więc się nas boją. Próbują dostać się od nas z drugiej strony, wyniszczając kolejnych. Są różne środki ochrony, ale uwierz mi, nie ma tam nic ciekawego. Jak taki niedojrzały delikwent zostaje znaleziony, to trzeba przetrzymać go w bezpiecznym miejscu. Z tego, co mi wiadomo, szesnaście lat kończysz za dwa tygodnie, więc tyle tu posiedzisz. Jak tak się teraz zastanawiam, to powiedziałem ci chyba już wszystko. – Chłopak poklepał się po policzku, starając przypomnieć sobie, co mógł jeszcze pominąć. – Zauważyłaś, że nie świecimy w słońcu? Fajnie, nie? I pierścionków też nie nosimy, a żyjemy. Nasi rodzice nie mają jednak tak fajnie. Fajczą się w trybie natychmiastowym.

Kamil zakończył swój wywód, z uśmiechem przyglądając się Mercedes. Dziewczyna wyglądała, jakby ktoś ją spoliczkował. Nie wiedziała, czy ma płakać, czy może jednak śmiać się nad tym wszystkim, co przed chwilą usłyszała. Chłopak od początku wydawał jej się dziwny, ale nie aż tak. Miała wrażenie, że znajduje się w domu wariatów, a i on, i Kuba są nienormalni.

- Czy ty mi właśnie próbujesz wmówić, że jestem córką jakiegoś nienormalnego wampira? – zapytała piskliwie, podnosząc się z łóżka. Kamil pokiwał głową. – Bez urazy, ale ty jesteś nienormalny, wszyscy jesteście.

Mercedes nieustannie cofała się ku drzwiom. Uciec. To cały czas tkwiło jej w głowie. Ukradkiem uszczypnęła się, sprawdzając, czy to wszystko przypadkiem nie jest jednym, głupim snem. Nic się nie wydarzyło.

Kamil stęknął głośno, kiedy dotarło do niego, że dziewczyna nie uwierzyła w żadne jego słowo. Szukał pomysłu, by móc jej wszystko udowodnić, kiedy do głowy wpadł mu do głowy jeden z tych najgorszych. Chłopak wziął z szafki nocnej czerwony ołówek i zwyczajnie wbił go sobie w rękę. Mercedes krzyknęła, zasłaniając sobie usta dłonią, a on po prostu go wyciągnął. Nie było żadnego śladu.

Dziewczyna wybiegła z pokoju, na schodach mijając się z Kubą, któremu przed oczami mignęły jedynie jej rude włosy i wypadła na zewnątrz.

- Co jest…? – zapytał zdezorientowany, gdy Kamil wyszedł za nią z pokoju.

¬¬- Trochę ciężko to przyjęła – bąknął, a Prus o mało nie zmiażdżył go wzrokiem.

Wyszedł za dziewczyną, która chodnikiem oddalała się coraz bardziej od domu. Szybko pobiegł za nią, zatrzymując w pół kroku.

Była roztrzęsiona i zapłakana. Makijaż jej się rozmazał, a włosy potargały na wietrze. Chłopak przytulił ją mocno do siebie i na spokojnie sprowadził do domu.

Kolejne godziny minęły mu na ciągłym powtarzaniu w kółko tego samego. Mówił dokładnie to samo, czego dowiedziała się od Kamila, ale jakby łagodniej, dużo wolniej. Nie popędzał jej, pozwalał pomału zrozumieć. Nie miał jednak pretensji do przyjaciela; chłopak nie mógł wiedzieć, jak by na to zareagowała. Zapomniał, że w odróżnieniu od nich dorastała w całkowitej niewiedzy.

Spokojnie wytłumaczył jej, dlaczego musiał ją zabrać, kim prawdopodobnie był mężczyzna, którego widziała podczas pożaru, że to wszystko było nieuniknione, by mogła przeżyć.

Dopiero, gdy wydało mu się, że jej stan jest dosyć stabilny, pozwolił jej pójść do pokoju. Chciał mieć pewność, że mu nie ucieknie.

Kiedy znalazła się już sama, postanowiła zadzwonić do matki. Potrzebowała potwierdzenia od kogoś innego, a według Kuby ona wiedziała o wszystkim. Odebrała po pierwszym sygnale, a Mercedes natychmiast zaczęła wyrzucać z siebie wszystkie żale. Zapytała o wszystko, z czego na nic nie uzyskała przeczącej odpowiedzi. Nie tego się spodziewała. Rozłączyła się i otoczyła kołdrą, starając zasnąć, jednak kolejną noc z rzędu nie mogła spać.

Jej myśli krążyły wokół tego, czego się dowiedziała. Jej życie było zagrożone, a ona starała się udawać, że jest najodważniejsza ze wszystkich i niczego się nie boi. Zaczynała być wdzięczna Kubie, za to, co dla niej zrobił.

Żeby przestać się zadręczać, zaczęła liczyć gałęzie drzewa, które widziała przez okno. Księżyc świecił w pełni, dzięki czemu widziała wszystko dokładnie. Doliczyła do dwieście siedemdziesiątej trzeciej, gdy nagle sobie o czymś przypomniała.

Kamil na dole pościelił dwa łóżka. A dokładniej kanapę i materac, czyli pomieszczenie naprzeciwko jej pokoju nie mogło być jego sypialnią.

Z ciekawości otworzyła swoje drzwi. Na korytarzu było ciemno i nie docierały do niej żadne odgłosy rozmów. Stwierdziła więc, że jej towarzysze muszą już spać, czyli miała pełne pole do popisu.

Jak najciszej przemierzyła przedpokój, a, ku jej zdumieniu, drzwi bez problemu ustąpiły. Dłonią starała się odszukać włącznik światła, ale nigdzie na niego nie natrafiła. Zagłębiła się w ciemność wewnątrz pomieszczenia, mając nadzieję, że znajdzie go kawałek dalej. Kiedy natrafiła na jakiś mebel, drzwi po cichutku się zamknęły, a dziewczyna posłyszała za sobą znajomy głos:

- Witaj kochanie.